Toelichting | Vanaf jonge leeftijd ontwikkelen leerlingen spelenderwijs hun taalbewustzijn. Ze leren de betekenis van begrippen als ‘verhaal’, ‘zin’, ‘woord’ en ‘klank’ kennen.
Een onderdeel van het taalbewustzijn is het fonologisch bewustzijn: het kunnen omgaan met klanken. Bijvoorbeeld het splitsen van woorden in lettergrepen, het verbinden van lettergrepen tot een woord en het toepassen van eindrijm. Als een leerling zegt: “Paddenstoel is langer dan boom,” laat hij zien dat hij naar de vorm van woorden kan kijken in plaats van naar de betekenis. Dit is het objectiveren van gesproken woorden (auditieve objectivatie). De mate van fonologisch bewustzijn blijkt een goede voorspeller te zijn van toekomstige leesprestaties.
Een gevorderde fase van fonologisch bewustzijn is het fonemisch bewustzijn: het besef dat woorden uit fonemen zijn opgebouwd. Fonemen zijn de letterklanken die met onze lettertekens corresponderen. Een signaal voor fonemisch bewustzijn is het herkennen en toepassen van beginrijm. Ook het kunnen opdelen van korte woorden in losse klanken (auditieve analyse) en het samenvoegen van klanken tot een woord (auditieve synthese) wijzen op een ontwikkeld fonemisch bewustzijn van een leerling. Bij het auditief synthetiseren speelt het temporeel ordenen een belangrijke rol. Een leerling kan dan klanken of woorden in een bepaalde volgorde onthouden. De meest complexe auditieve vaardigheid is het bepalen van de klankpositie. Een kind moet antwoord kunnen geven op vragen als: “Wat hoor je vooraan in /vuur/?” Er wordt een beroep gedaan op de auditieve analyse, het temporeel ordenen en de kennis van begrippen als ‘vooraan’, ‘achteraan’ en ‘middelste’.
Het inzicht in de verschillende klankcomponenten in woorden ontstaat meestal niet spontaan. Hiervoor is een mate van abstractie nodig, die kinderen geleidelijk ontwikkelen. |